2 thoughts on “Οι Τσιριτσάντζουλες ξανά κοντά μας”

  1. Κλασικά έργα ή κείμενα που η παράδοση είχε συνδέσει με τις έννοιες του ωραίου, του υψηλού, του ευγενούς «τεμαχίζονται» επί σκηνής και βομβαρδίζονται με εικόνες ασχήμιας, δυσαρμονίας, γελοιότητας. Σύγχρονα κείμενα και θεάματα επιδιώκουν το σοκ του αηδιαστικού, την πρόκληση της παραφωνίας, την ενόχληση από το στρεβλό και το άμορφο, τα ράκη και τα απορρίμματα. Οι άνθρωποι του θεάτρου δεν φοβούνται να φοβίσουν το «καλό γούστο» των θεατών, δεν διστάζουν να αποκλείσουν εκ των προτέρων για το κοινό τους την αίσθηση του ωραίου και του ευχάριστου.

    Είναι σίγουρο πως και στις σημερινές τάσεις του θεάτρου διαδραματίζεται κατ’ αρχήν ό,τι συνέβαινε με τη νεωτερική τέχνη όταν αυτή προσεταιριζόταν το άσχημο ή το μαύρο σαν αντίδραση στην όποια απεικόνιση ουδετεροποιούσε, μαλάκωνε, εξιδανίκευε τις πραγματικότητες ή τις έδειχνε λιγότερο επικίνδυνες. Η νεωτερική τέχνη επιζητούσε να είναι ασυμβίβαστη απέναντι στα πράγματα του κοινωνικού περίγυρου και απροσάρμοστη στις διαθέσεις για καλλιτεχνήματα με ωραιοποιημένη, πολυτελή ή χαρούμενη προθήκη. Επιθετικές, ασυμφιλίωτες με τα κρατούντα θεατρικά ήθη και το κοινώς αποδεκτό επιζητούν να είναι αντιστοίχως και οι σημερινές παραστάσεις. Ενώ επικαλούνται το άσχημο για να προσβάλουν τα κοινωνικά ταμπού ή να θίξουν τις ψευδαισθήσεις του ωραίου, εξωθούν την αρνητικότητά τους, την ίδια την ασχήμια ως έναν ηδονισμό.

Leave a Reply to maria Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *